WARTO ZOBACZYĆ...

Jest to już trzecia świątynia w tej miejscowości. Pierwsza istniała w XV w., drugą, XVI-wieczną, przed budową obecnej przeniesiono do Krzeczowa, gdzie dobudowano jej wieżę i w tej postaci dziś możemy ją oglądać. Obie świątynie otaczają charakterystyczne dla kościołów Małopolski soboty, mające dawać schronienie parafianom, którzy ze względu na znaczną odległość musieli przybyć na niedzielne nabożeństwo już w sobotę. Interesujący drewniany kościół – niegdyś kaplica dworska - zachował się również w Tokarni. Miejscowy proboszcz, ks. Jan Mach, zorganizował w pobliżu kościoła Parafialną Izbę Regionalną, obrazującą dzieje i kulturę wsi.
Drewniana architektura regionu to także dworki, z których, niestety zachowały się tylko nieliczne. Do najciekawszych należy, otoczony starym ogrodem, dwór w jordanowskiej dzielnicy Chrobacze z I połowy XVIII w.
Więcej szczęścia miały dwory murowane. Spotkać je można w Zembrzycach (klasycystyczny z początku XIX w.), Jordanowie i – najbardziej okazały i oryginalny – dwór Zebrzydowskich w Wysokiej. Powstał jako dwór obronny, ale przebudowa w XVIII w. nadała mu charakter renesansowej rezydencji mieszkalnej. Od 1988 r. jest własnością Anny i Antoniego Pilchów i stanowi centrum życia kulturalnego regionu. Ma tu swoją siedzibę Fundacja Lutnia Staropolska, odbywają się koncerty, warsztaty muzyczne i spotkania międzynarodowe (www.pepe.pl). Od niedawna w parku dworskim zobaczyć można starą chałupę z 1870 r., przeniesioną staraniem państwa Pilchów z niedalekiej Naprawy.
W wielu miejscowościach tego regionu zachowały się ponadto liczne kapliczki – znaki wiary, wdzięczności, obawy, pamięci. Spotkać tu można ogromne bogactwo form architektonicznych i motywów ikonograficznych. Szczególnie charakterystyczne są tu (podobnie jak w całym regionie okolic Babiej Góry) kapliczki kamienne pochodzące z pobliskich ośrodków (Myślenice, Borzęta, Dobczyce i wiele innych). Większość kamiennych figur przydrożnych ozdabianych była polichromią. Malowano zarówno samą powierzchnię słupa, jak i umieszczone na nim płaskorzeźby oraz wieńczącą go postać główną. Z reguły stosowano intensywne, jaskrawe barwy. Malowanie figur zlecano miejscowym malarzom – twórcom ludowym zajmującym się malowaniem świętych obrazów.