1704
Wieczór zaczął Wojciech Waglewski od przywitania się z rodzinnym miastem i sądecznami, od przedstawienia kolegów z zespołu, a później już tylko wybrzmiewała wspaniała mieszanka rocka, jazzu, bluesa, etno i Bóg wie jeszcze jakich rytmów. Mimimum słów zatem, maksimum muzyki... Wszystko w odpowiednich proporcjach, wszystko w sposób perfekcyjny, a przy tym z taką radością wykonawców, z niezwykłą wręcz umiejętności „rozmowy“ poszczególnych instrumentów, że aż miło było patrzeć i słuchać. Ostre męskie granie przeplatało się delikatnymi, wręcz lirycznymi fragmentami. A wszystko to jeszcze w malarskiej oprawie gry świateł: błękitu, czerwieni, bieli, zieleni i fioletu. Liderowi (gitary, śpiew) towarzyszyli: Mateusz Pospieszalski (saksofony, baryton), Karim Martusewicz – gitara basowa i Michał Bryndal (perkusja).
„Nowa płyta”, taki tytuł nosi najnowsze widowisko made in VOO VOO, podobnie jak ostatni krążek formacji. Słuchaliśmy kolejno m.in. „Co było to było”, „Bezsenność”, „Do Stopki” (utwór dedykowany zmarłemu w roku 2011 perkusiście Piotrowi Stopie Żyżelewiczowi – „Jak Ci tam Stopku w niebie, jak tam jest” – pyta kilkakrotnie Waglewski). A potem wielkie brawa wzbudziły: ballada „Smutas”, piosenki: „Może dziś”, „Moje Katmandu”, „Na dęte”.
Nie mogło zabraknąć „Nim stanie się tak, jak gdyby nic nie było” (z chóralnym wsparciem publiczności) i „Nabroiło się/ Nieraz i źle/ Nie myśleć o tym źle/ Napytało się/ Napytało się biedy/ I nie tak łatwo wybrnąć z niej…”
Widzowie wspomagali Pana Wojciecha także w utworze „Inaczej nie umiem”: „Chodzę po domach i oddaję swe dźwięki/ lecz raczej tego nie chcą/ raczej wszędzie słyszą dźwięki,/ chodzę po domach, by pokazać moje nuty/ a to nie są jakieś bzdety/ to nie są jakieś gluty…”
Teksty Wojciecha Waglewskiego są nader oszczędne w słowa, często poszczególne wersy bywają jedynie wektorami prowadzącymi nas przez daną kompozycję, rozbudowaną improwizowanymi solówkami gitarowymi, saksofonowymi i perkusyjnymi. Ale warto te zdania wyłowić z muzyki, bowiem kryją szczere i uczciwe prawdy, które prowadzą przez życie ich autora. Zresztą w jednym z wywiadów Waglewski powiedział: "Uwielbiam słowo, natomiast w tym sensie jest ono dla mnie drugoplanowe, że powstaje po dźwięku. (..) Tekst jest elementem dźwięku. Dźwięk jest metafizyczny, a słowo przypisuje pewną historię”.
Dwugodzinny koncert zakończył się – oczywiście – bisami. VOO VOO pożegnało się piękną balladą: "Bo Bóg dokopie"
Kobieto, proszę cię, bądź ze mną w noc i w dzień.
Bądź, kiedy śnieg i kiedy deszcz - bądź ze mną też.
Kobieto, proszę cię, bądź ze mną w noc i w dzień.
Bądź, kiedy śmiech i kiedy łzy – zaufaj mi.
Świat się nam przygląda i nie życzy źle.
A jeśli jest inaczej to świat mam cały gdzieś.
Bóg nam nie daruje, Bóg dokopie nam,
gdy ktoś z nas zepsuje to, co dał nam sam.
Kobieto, proszę cię, bądź ze mną w noc i w dzień.
Przysięgam ci, że nie ma nic, co może mieć większy sens.
A później artyści przez wiele minut podpisywali jeszcze płyty, rozmawiali fanami z Nowego Sącza i okolic, przyjaciółmi i rodziną Wojciecha Waglewskiego.
Więcej o VOO VOO… tutaj
Fot. PG
