KĄCIKI UST - wystawa malarstwa Luki Woźniczko

 

Kąciki ust zbierają resztki pocałunków, niewypowiedzianych słów. Czasem gromadzi się w nich to co chcielibyśmy ukryć, ale jest zbyt silne by schować się w naszym wnętrzu i zagnieżdża się w tej niewielkiej przestrzeni. Niechciane emocje, drapiące pod skórą uczucia, gryzące w ciemności strachy. Ta niewielka przestrzeń ciała może być, zatem rozumiana ambiwalentnie. Z jednej strony jest częścią zmysłowej pieszczoty, z drugiej gromadzi to, co niewypowiedziane.

Obrazy Ludmiły Woźniczko osłabiają nasze przyzwyczajenia, spowalniają spojrzenie, zostawiają w naszej pamięci ślady bezwładu w próbie ich opowiedzenia. Działają trochę jak sny, z których do końca nie możemy się przebudzić. Rzeczywistość, którą obserwujemy oczami artystki jest dla nas niemożliwa w obróbce i zgłębieniu. Pełno w niej przedziwnych stworów: nagich postaci z czarnymi twarzami, kochanków pozbawionych połowy ciała, czy bestii z kilkoma parami oczu.

Ludmiła Woźniczko, bez tytułu, olej, płótno, 140x140, 2014

Prawdopodobnie nieukrywana zmysłowość i siła tych prac, obok fantastycznej wrażliwości plastycznej ma źródło już w początkowym procesie selekcji. Wszystkie obrazy, przeżycia, kłębią się i bulgoczą. Wyobraźnia Woźniczko wrze, nabiera coraz wyższego ciśnienia, czeka na erupcję. Po silnym wybuchu z zadymionego, ciemnego krajobrazu wyłaniają się rzeczy. Te trochę bezkształtne formy nie pochodzą do końca z naszego świata. Ulepione z pragnień i snów rzeczywistości, są jak odbicia w krzywym zwierciadle. W każdym kolejnym obrazie skrywają się szkatułkowe opowieści, pełne lepkich wabików i chichoczących strachów.

Drążenie artystycznych wizji przez Woźniczko oprócz narzędzi malarskich wymaga cierpliwości i uwagi. Moment zachwiania, niepewności bardzo łatwo może wytracić sens. Jej obrazy przypominają trochę kokony wyobraźni, zbierają trawiące ją wizję, otulają gęstą ciemnością i chronią przed zewnętrznym światem. Zostawiają nam pole do własnych interpretacji, które pozwala na błąd i niepewności. Wejście w nie za każdym razem wymaga wewnętrznego wyczyszczenia i całkowitego zatopienia w świecie znanych tylko artystce zasad.

W jej obrazach można bez jakiegokolwiek planu przyglądać się temu, co zaczyna się wyłaniać. Wrócić do stanu snu, gdzie to, co w rzeczywistości stabilne- rozpada się jak bańka mydlana. W marzeniach sennych kształty szybo się zmieniają jak resztki w kącikach warg, albo zostają, albo wracają do nas z powrotem.

Marta Kudelska