1690
Ara Malikian po raz drugi przyjechał do nas. Trzy lata temu wystąpił w MCK SOKÓŁ razem z grupą Yllana, którą tworzą trzej jego hiszpańscy amigos: Eduardo Ortega, Fernando Clemente i Gartxot Ortiz. Tamten występ nosił tytuł: „PAGAGNINI czyli od Mozarta do heavy metalu” i był taki właśnie, pełen niesamowitych dźwięków, zwrotów akcji, popisów gry w różnych pozycjach i na różnych instrumentach, akrobatycznych skoków i innych atrakcji. Tym razem – żart był, a jakże, ale jednak głównie słowny – w wykonaniu Waldemara Malickiego, który zapewnił, że także ma ormiańskie rodzinne korzenie, sięgające 4 wieku p.n.e, o czym ma świadczyć bliźniacze wręcz podobieństwo do… Ary Malikiana oraz zbieżność nazwisk! Maestro stwierdził też, że obaj panowie żmudnie przygotowywali program koncertu, wyszło im, że będzie on trwał 2 godziny i 54 minuty, ale na próbie okazało się, że żywiołowy skrzypek gra tak szybko, że cały zaplanowany repertuar wykonał w… 25 minut.
Tytuł występu „Malikian contra Malicki" był co nieco złudny. Muzycy bowiem stworzyli nad wyraz zgodny duet, świadczący o tym, że wielcy artyści, reprezentujący dwa odległe światy, porozumiewają się niemal bez słów. Na początek usłyszeliśmy kompozycje Pabla Sarasatego, później był m.in.: Antonín Dvořák, Niccola Paganini, George Gershwin, Astor Piazzolla i Camille Saint-Saëns. Pojawiły się też kompozycje Ary Malikiana, które - zarówno dla publiczności jak i dla pianisty - zawierały pułapkę w postaci zmiennego rytmu. Zaczynały się lirycznie, delikatnie, że aż trudno było usłyszeć brzmienie skrzypiec i fortepianu, a kończyły wręcz… trzęsieniem ziemi. Ale wirtuozi dawali radę, stąd musieli kilka razy bisować, bo przecież widzowie zgotowali im owację na stojąco.
Fot. PG
