Wspominamy Grażynę Władysławę Dąbrowską

• z Władysławem Kotońskim i wspaniałymi tancerzami w Kościelisku,
• z Ludwikiem Młynarczykiem na Orawie,
• z p.p. Ćwiżewiczami i pracownikami Domu Ludowego w Bukowinie Tatrzańskiej,
• z rodziną Kawuloków w Koniakowie i Góralami Beskidu Śląskiego w Wiśle, Ustroniu. Góralami Babiogórskimi w Zawoi,
• z Zespołem „Podegrodzie”, współpracując przy tworzeniu programów,
• z Lachami Sądeckimi z którymi była w Finlandii,
• z Góralami Pienińskimi w Szczawnicy, opisując tańce dzięki pomocy rodziny Mastalskich, dokumentując fono- i fotograficznego wybitnego tancerza Józefa Ciesielkę-Kubasa oraz wyróżniających się par tanecznych.

Grażyna Dąbrowska - etnochoreolog, ur. 28 listopada 1921, Warszawa. Studiowała w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Łodzi oraz etnografię na uniwersytetach w Warszawie (u. W. Dynowskiego) i we Wrocławiu (u A. Nasza). W  latach 1957-61 uczestniczyła w kursach kinetografii Labana-Knusta organizowanych przez Roderyka Langego pod patronatem Ministerstwa Kultury i Sztuki, a w 1964 roku uzyskała uprawnienia pedagogiczne w tym zakresie. W 1975 roku obroniła pracę doktorską Taniec ludowy na Mazowszu. Po wojnie w latach 1945-1948 uczyła w  wiejskich szkołach powszechnych, zajmowała się pracą świetlicową i wychowaniem artystycznym dzieci i młodzieży oraz przez lata aktywnie uczestniczyła w  rozwijaniu amatorskiego ruchu artystycznego, popularyzując tę działalność grając i tańcząc w zespołach amatorskich. W latach 1968-81 pracowała w Instytucie Sztuki PAN w Warszawie, gdzie reaktywowała działalność dawnej sekcji tańca ludowego. Była twórczynią i reżyserem zespołów i widowisk folklorystycznych (m.in. zespołu „Korowód” przy Uniwersytecie Warszawskim w latach 1964-69, Koncertów mazowieckich na Ogólnopolskim Festiwalu Folklorystycznym w  Płocku (1972-79), Wesela kurpiowskiego przygotowanego z grupą ludowych wykonawców ze wsi Kadzidło, Wykrot i Olszyny na światowy festiwal „Folklor ‘75” organizowany pod patronatem UNESCO w Belgii), a także jurorem Festiwalu Naddunajskiego na Węgrzech (od 1972 roku) i członkiem etnochoreologicznej grupy studyjnej Międzynarodowej Rady Muzyki Ludowej (International Council for Traditional Music, pierwotnie: International Folk Music Council) - organizacji działającej pod patronatem UNESCO, zajmującej się badaniami etnomuzykologicznymi i etnochoreologicznymi. W ramach jej działalności uczestniczyła w wielu seminariach i konferencjach naukowych. Dwa seminaria zorganizowała w Polsce – w  1976 roku w Zaborowie (poświęcone analizie i klasyfikacji tańców ludowych) i w 1994 w Skierniewicach (dotyczące związków tańca z obrzędami i muzyką). W 1989 roku założyła Polskie Towarzystwo Etnochoreologiczne, które wydaje własny biuletyn, organizuje konferencje naukowe i integruje badaczy, organizatorów amatorskiego ruchu artystycznego i miłośników tańca ludowego.

Autorka wielu publikacji, w tym największego wyboru polskich tańców ludowych Tańcujże dobrze. Tańce polskie, opublikowanego w Wydawnictwach Szkolnych i  Pedagogicznych oraz monografii regionalnych tańców poświęconej Mazowszu. Organizatorka zespołów i imprez folklorystycznych, cykli wykładów o tańcach ludowych (m.in. w Studium Folklorystycznym Ministerstwa Kultury i Sztuki w Nowym Sączu, podyplomowym Studium w Instytucie Archeologii i Etnologii Uniwersytetu im. M. Kopernika w Toruniu) oraz cykli koncertów pieśni, muzyki i tańca z  udziałem wykonawców ludowych z różnych regionów (np. cykl „Pieśni ojczystej ziemi” w Filharmonii Narodowej prowadzony od 1991 roku). W znacznej mierze dzięki jej wieloletniej działalności wiedza o tańcach ludowych ukształtowała się w odrębną dyscyplinę naukową zwaną etnochoreologią. Została uhonorowana Srebrnym Krzyżem Zasługi (1955), tytułem Zasłużony Działacz Kultury (1975) i Nagrodą im. O. Kolberga (1987). W 2014 roku była członkiem Komitetu Honorowego Roku Kolberga.

Polskie Centrum Informacji Muzycznej | polmic.pl