POMIASTOKROĆ - wystawa fotografii

Fot.PG

 

Fotoreporterka i fotoedytorka „Gazety Wyborczej”, absolwentka filologii romańskiej i historii,  związana zarówno z Krakowem jak i Wrocławiem. Zainteresowana sztukami wizualnymi od wielu lat,  uprawiająca fotografię od 2012 roku. W centrum jej zainteresowań jest człowiek w ujęciu reportażowym, fotografia uliczna i industrialna oraz dokument, ale nie stroni od eksperymentów  wizualnych. Zdjęcia jej autorstwa były wielokrotnie nagradzane. Zdobyła m.in.: I miejsce w VIII edycji Ogólnopolskiego Konkursu Fotograficznego „Wszystkie dzieci Świata”, II miejsce w Szkole Mistrzów Fotografii „Gazety Wyborczej” (2013), publikowała m.in. w „International Street Photographer Magazine”. Autorka bloga fotograficznego na Facebooku – Pomiastokroć.

 

 

Hm…Mogłabym zacząć tak: Kornelię pamiętam  jeszcze z czasów studenckich. Z kilku wielce uciesznych „akcji,” które śmiało można nazwać performansami…. chyba jednak za wcześnie na „wspomnienia”.

Mogłabym napisać o twórczości Kornelii… ale obawiam się jej wielkiego, siarczystego śmiechu - ze mnie i z siebie zarazem.

Proponuję zatem kilka słów z wywiadu „face to book”… w chrakterystycznym dla czatu rwanym, „pól serio” i dość lakonicznym stylu. Myślę, że taka forma odpowiada jej fotografii, klimatowi szybkich kadrów, „decydujących momentów,” emocjonalnych niedomówień i skrótów myślowych.

 

Dominika Jarmolińska (D) - Jak TO się zaczeło? Urodziłaś się z aparatem w brzuchu?

Kornelia Głowacka-Wolf (K) - ech, zaczęło się dawno. Obserwowałam ojca z koreksem, w ciemni, suszącego analogowe zdjęcia w czymś, co przypominało duże, płaskie żelazko…Potem długo nic.

D - A potem?

K - A potem na urlopie wychowawczym, miałam czas…

D - "Miałam czas"?

K - Brzmi jak oksymoron…

D - Tak...tak brzmi. Jak mam Ci uwierzyć?

K - …ale to właśnie wtedy zaczęłam interesować się fotografią na nowo.

D - Uciekałaś od "szarej rzeczywistosci"? Stworzyłaś swoją niezależną przestrzeń… poza rolą Matki -Polki ? ;)

K - Jesteś dobrym psychologiem, celna analiza.

D – (Też) jestem mamą J.

Ale serio – jak sobie radzisz z codziennością?…Masz małe dzieci, które absorbują.

Fotografia – z tego co widziałam – maksymalnie cię pochłania. Czy tu jest jakiś konflikt, czy kompromis?

K - Kompromis raczej.

D - A co ze street artem? Skąd się wzięłaś w tej przestrzeni fotograficznej?

Wcześniej robiłaś foto-kolaże, prawda? Trochę zarabiałaś jako tradycyjny, weselny fotograf…

K - Zawsze najbardziej odpowiadała mi fotografia reportażowa, nie kreacyjna.

D - Czemu?

K - Obserwacja, dokumentowanie. Nie lubię czarowania, stylilzacji, jeleni na rykowisku – wolę brzydotę. Jest bliżej krwiobiegu – jak pisał Grochowiak („piękno codzienności”).

D - A na wojnę byś pojechała?

K - Przez wzgląd na dzieci – nie. Mam teraz zbyt miękkie serce. Przed urodzeniem córek nie byłam tak przewrażliwiona na punkcie cierpienia dzieci tzn. niewinnych, ludności cywilnej – człowiek był egocentrykiem… A potem hop - otworzyło się

D - A jakby ich nie było?

K - To na pewno.

D -  Tak właśnie sobie myślałam, patrząc na Twoje zdjęcia i ciebie ”w akcji”…

Kiedy tak obserwujesz świat z drugiej strony obiektywu – zmienia cię to obserwowanie ludzi i miast?

K - Zmienia się sposób patrzenia. Trzeba sobie włączyć coś w rodzaju... hmm, nadspostrzegawczości.

D - Hmm...chili?

K - Ostrzejsze okulary, patrzeć szerszym kątem. Nie pod nogi, czy w telefon.

D - Szerszym kątem...ładne. Trochę zen;)

D - A do czego blisko?

K - Do przestraszonego, roztargnionego ludka.

D - Tak? W cyklu Pomiastrokroć tego nie widać. Czasem się zastanawiam, czy nie boisz się dostać jakąś puszką czy czapką kiedy robisz zdjęcia nieznajomym. Wiedzą, że są fotografowani?

K - Zazwyczaj zauważają, przynajmniej jeśli robię zdjęcie centralnie, na wprost

D - I co?

K - Zazwyczaj, zanim zdążą się zorientować, mnie już tam nie ma. Albo udaję, że mi przeszkodzili i weszli w kadr.

D - A...potem "w nogi"?

K - Nie, idę spokojnym marszem

D - ☺

D - Masz poczucie winy, że robisz coś, czego może by nie chcieli?

K - Jeśli mam poczucie winy, to nie publikuję fot.

D - Czy, któreś z prezentowanych zdjęć jest ci szczególnie bliskie?

K - Każde na swój sposób, znam je na pamięć.

D - Pytanie które zazwyczaj pada… niech i tutaj padnie… na „żyzną glebę” ☺ Twoi faworyci wśród fotografów?

K - Vivian Meier i Robert Frank

D - Co w nich jest tak inspirujacego?

K - Tak jakby...żadnej pogoni za ujęciem, spacer z aparatem. Vivian była niańką. Frank sobie jeździł. Twierdził, że nikt nie zauważał jak robił fotki

D - Może wtedy ludzie byli mniej wyczuleni.

K - No tak, nie szło na demotywatory

D - Haha, a  propos demotywatorów. Co ci najbardziej przeszkadza w robieniu zdjęć?

Jest coś...takiego? W tobie, w świecie...w sytuacjach?

K - Nieśmiałość, lęki. Taki ślimak, że do skorupy.

D - I pracujesz nad tym?

K - haha, no - chciałabym mieć małego, bezgłośnego bezlusterkowca, a nie „woła roboczego”. Małą „pseudomałpę”. Ale mnie nie stać

D - Jeszcze kilka konkursów i będzie ☺