1835
Do Nowego Sącza przyjechała duża grupa ubranych w swoje regionalne stroje górali. Na widowni zasiedli też licznie przedstawiciele wielu zespołów ludowych z Sądecczyzny, Limanowskiego i Tarnowskiego. Dla nich zaś goście „spod samiuśkich Tater” zaprezentowali to wszystko, czym się od dziesięcioleci szczycą: śpiew, taniec, muzykę, literaturę, malarstwo na szkle, ceramikę i potrawy regionalne.
Wieczór zaczęli bukowiańscy muzycy koncertem pt. „W Bukowinie słychno śpiywanie i granie”. Piękna gawęda o starej Bukowinie Bartłomieja Koszarka (etnologa, muzykanta, dyrektora Bukowiańskiego Centrum Kultury „Dom Ludowy”, znanego m.in. z telewizyjnych programów narciarskich „Ślizg”) ilustrowana była dokumentalnymi zdjęciami. Mówił więc czystą podhalańską gwarą ów gazda, org
anizator m.in. Sabałowych Bajań i Karnawału Góralskiego o dziejach wioski, wskrzesił ludzi, którzy tworzyli jej zręby, nauczyli pielęgnować i przekazywać z pokolenia na pokolenie wspaniałą tradycję.
Ten temat rozwijał w swoich wywodach także wójt Stanisław Łukaszczyk, który podkreślał, że gmina w ciągu ostatnich lat „idzie do przodu”, stała się modnym ośrodkiem turystycznym, a zawdzięcza to m.in. budowie licznych stacji narciarskich i basenów geotermalnych. O swoim muzykowania i pasji pisania książek o „małej ojczyźnie” barwnie opowiadała Stanisława Galica-Górkiewicz, sporo czasu poświęcając swojej nauczycielce gry na skrzypach, legendarnej Bronisławie Dziadoń. W holu MCK SOKÓŁ można było obejrzeć wystawę malarstwa na szkle Agnieszki Górkiewicz (córki).
Podczas tego wieczoru, który prowadziła Małgorzata Broda, starosta Jan Golonka i radny dr Stanisław Węglarz, wręczyli Złote Jabłka Sądeckie Bartłomiejowi Koszarkowi i Stanisławowi Łukaszczykowi. Dyrektor Antoni Malczak i Leszek Zegzda – w asyście lachowskiej pary z Podegrodzia – podarowali zdobione sercami dyplomy. W rewanżu gazdowie z Bukowiny ofiarowali piękny obraz miejscowej artystki. Spotkanie było więc okazją do zbratania się górali i Lachów Sądeckich. Na koniec zaś publiczność oklaskiwała wspaniałe popisy Wiyrchowian i Małych Wiyrchowian. Urodziwe dziewczęta i dorodni chłopcy ledwo się mogli pomieścić na scenie, tyle ich bowiem gra, śpiewa i tańczy, kontynuując w obu zespołach dorobek kulturalny dziadków i ojców.
Fot. PG
